Artikel NieuwWij - Het geluid van de strijdende underdog
We hebben als land een ultiem festivalzomer achter de rug. Ook ik deed er euforisch aan mee. Mijn man, die in zijn jeugdjaren een voorliefde ontwikkelde voor de diepe en melodische klanken van Indiase muziek, heeft zijn muziekrepertoire uitgebreid met een passie voor trance, house en (dark) techno. Dus verraste ik hem met kaartjes voor het enorme Awakenings festival.
Het was indrukwekkend met tienduizenden bezoekers afkomstig uit de hele wereld. Zoveel verhalen, zoveel expressie, ook in de kleding. Gewaagd, verrassend, kleurrijk. Ook ik droeg eraan bij door mijn Hindoestaanse roots subtiel te verwerken in mijn festival-look.
Natuurlijk ging het vooral om de muziek. Er waren verschillende muziekstijlen en er ging een wereld voor me open. De meest ‘duistere techno’ deed me denken aan hoe de hartslag van de aarde klinkt in je verbeelding, of de voortdurende strijd in de wereld tegen onrecht, het begin of einde der tijden, de dans der vernietiging van de hindoegod Shiva.
Sommige veranderingen voltrekken zich binnen de scene zelf. Zo was DJ Amelie Lens de closing act van de avond. Aan het begin van haar carrière draaide ze net als haar Belgische collega Charlotte de Wit (ook internationaal doorgebroken) onder een mannelijke naam. In een interview vertelt ze dat het seksisme toen heel erg was. Reacties die ze kreeg: ‘Een vrouw zou beter in de keuken staan.’ Of: ‘Je zou beter aan de knoppen van het fornuis draaien.‘” Maar op Awakenings was ze gewoon de closing act van het hele festival met haar echte naam levensgroot in beeld.
De kracht van muziek als drijvende motor van verandering drong tot me door. De potentie die ook deze muziekvorm daarvoor in zich heeft. Misschien kunnen de vrouwelijke techno DJ’s het voortouw nemen om het maatschappelijk engagement terug te brengen in de techno scene? Dat zich wat aantrekt van het lot van velen underdogs?
Hiervoor hoeven we niet eens de landsgrenzen over. De noodzaak hiervoor is heel dichtbij. De veel gedeelde beeldcolumn van Jip van der Toorn in de Volkskrant slaagde er perfect in om de urgentie van een ingewikkeld maatschappelijk probleem treffend samen te vatten. In beeld zien we twee ogenschijnlijke identieke mensen slapend op de grond in een slaapzak in de open lucht. Op de achtergrond zien we een dixie. Alleen de locatie van de twee mensen verschilt, de ene slaapt bij Lowlands en de andere bij Ter Apel. Eronder de woorden: “Een van deze gelukszoekers kan maandag lekker thuis douchen”. De vraag blijft ook waarom ‘ons eigen Lampedusa’ zo lang blijft bestaan? In een interview op ANP zei Lowlands-directeur Eris van Eerdenburg dat een camping voor de zevenhonderd asielzoekers die al nachtenlang buiten slapen in Ter Apel “zo geregeld” moet zijn. “Er lijkt wel een soort onwil te zijn, als je het mij vraagt, om dit op te lossen.”
Als je het mij vraagt, wordt het dus tijd voor een protest-rave. En dan heb ik niet alleen over rave op een festival, of georganiseerd door alleen een nachtclub. Ik heb het over een protest-rave van ons als land. Als een niet te missen geluid vanuit onze samenleving. Net zolang tot de medemenselijkheid in ons beleid leidend is. Net zolang totdat de strakke organisatiegraad waar ons land om bekend staat wordt ingezet op plekken en voor mensen die dat het meest hard nodig hebben.
Een onontkoombaar geluid geven aan de underdog in onze samenleving is belangrijker dan ooit.