Portret van Dolle Kavita Maryem Mansouri
Kan je jezelf kort omschrijven?
Ik ben Maryem Mansouri, 41 jaar, geboren in Marokko en getogen in Rotterdam – West. Getrouwd en moeder van twee lieve, stoere jongen. Rotterdam is mijn favoriete stad en Delfshaven mijn thuis! Als ik mezelf moet omschrijven dan moet ik daar heel hard over nadenken. Misschien omdat ik bescheiden ben of omdat ik liever de ander centraal stel.
Wat drijft jou in het dagelijks leven?
Sinds ik op de middelbare school zat, wist ik dat ik mensen wilde helpen. Hoe dat er uit moest zien, wist ik niet. Maar ik wist dat het fijn voelde als er iemand was die je met wat dan ook kon helpen. Al is het maar luisteren. Met die gedachte ben ik verder gaan leren en ontdekken wat het helpen nou inhield. Via een tijdelijk baan bij Pameijer kwam ik terecht bij de vrouwenopvang. En hier heb ik kennis gemaakt met huiselijk geweld en kindermishandeling in alle vormen die er zijn. Het onderwerp heeft mij gegrepen en wij hebben elkaar eigenlijk niet meer losgelaten. In mijn werk heb ik niet alleen veel over de problematiek geleerd, de patronen en de dynamiek maar ook veel over mezelf en hoe ik tegen bepaalde dingen aan kijk. Hoe je eigen socialisatie een rol speelt in je keuzes die je maakt en de weg die je bewandeld. Wat mij dus dagelijks drijft is er zijn voor de ander, een verschil proberen te maken, hoe klein dit verschil soms ook is.
Welke verandering wil je zien in de wereld?
We zouden al een hele andere wereld hebben, als we wat meer de tijd voor elkaar zouden nemen. Elkaar echt zouden zien en echt naar elkaar zouden luisteren. In de tijd waar alles zou gehaast moet vergeet je dat heel snel en mis je hele mooie waardevolle uitwisselingen.
Ik zou willen dat we elkaar respecteren en accepteren in al het unieke wat we hebben. In alle diversiteit die er is die deze wereld juist zo mooi maakt. Zonder dat we elkaar in welk hokje dan ook stoppen.
Als iemand tegen jou zegt: feminisme en emancipatie zijn achterhaald, want tegenwoordig heeft iedereen gelijke rechten, wat zeg je dan tegen die persoon?
Mijn voorgangster in deze stories antwoorde heel mooi op deze vraag door te zeggen ‘heb je onder een steen geleefd’ en hier ben ik het zo mee eens dat ik hetzelfde zou doen. Iedereen heeft gelijke rechten in de wet en regelgeving en veel is geregeld en anders dan jaren geleden. En toch, als je goed om je heen kijkt, zie je dat er nog veel moet gebeuren hierin. Kijk maar alleen naar de zorg voor de kinderen en hoe er gekeken wordt naar vaders die deze taak gedeeltelijk of helemaal op zich willen nemen. Vrouwen verdienen nog steeds minder dan mannen in vergelijkbare beroepen en we missen nog heel wat vrouwen in de top. Kunnen we dan nog steeds spreken van gelijke rechten?
Wat is het meest heftige wat je zelf hebt meegemaakt, of wat je iemand anders hebt zien gebeuren als het gaat om aantasting van zelfbeschikking, veilig thuis, keuzevrijheid, mensenrechten, vrouwenrechten, etc?
Binnen mijn werk heb ik heel veel gezien en gehoord waarbij al deze fundamentele rechten zijn aangetast en soms meerdere keren bij een persoon. Vrouwen en kinderen die met letsel (lichamelijk en geestelijk) bij de vrouwenopvang aankloppen tot aan jonge vrouwen die beperkt worden hun bewegings- en keuzevrijheid. Vrouwen en jonge meiden die huwelijksdwang en achterlating mee hebben gemaakt of verborgen hebben geleefd. Elke situatie afzonderlijk is heel erg heftig en aangrijpend. Van een situatie waarbij de haren van een jonge vrouw werden geschoren om haar binnen te houden en zo de roddels tegen te gaan. Tot aan tijdens een huisbezoek een vrouw helemaal in he donker aantreffen omdat ze de gordijnen dicht moest houden en niet mag openen van haar partner. Het feit dat ze het zo gewend was, dat ze de gordijnen dicht hield ook als hij er niet was, kwam harder binnen.
Mijn persoonlijke heftige situatie is denk ik toch het moment dat ik als kind een brandwond opliep en ik niet direct medische zorg kon krijgen. Omstandigheden van toen lieten het niet toe, terwijl iedereen recht moet hebben op zorg, wanneer dit nodig is en ongeacht waar degene zich bevind.
Welke ‘Dolle Kavita’ van voorgaande generaties wil jij hier graag onder de aandacht brengen, omdat haar kracht, struggles, prestaties meer spotlights verdienen door de betekenis ervan voor vrouwen en meiden van nu?’
Het is misschien een cliché, mijn antwoord op deze vraag. Maar naar mijn idee wordt dit te weinig genoemd terwijl dit een hele belangrijke groep heldinnen is. Mijn stille heldinnen zijn de vele moeders onder ons, die niet zelf het kind gedragen en gebaard hebben maar wel liefdevol ervoor zorgen en onvoorwaardelijk lief hebben. Een van die stille heldinnen is mijn eigen moeder. Misschien klinkt het heel cliché om je moeder als heldin te zien. Maar toch is ze in mijn ogen een heldin.
Mijn biologische moeder die mij met liefde en zorg heeft gedragen en die de eerste levensjaren er voor mij was, overleed na een ziektebed. Zonder te weten dat een aantal jaar later, haar zorg en liefde overgenomen zou worden door een tweede moeder. De overdracht van de liefde ging zo organisch zonder dat de twee moeders elkaar gezien of gekend hebben. Alsof het nooit anders is geweest. En dat mensen een gelijkenis zien in uiterlijk en karakter maakt dit alles heel bijzonder. Er zijn voor kinderen van een totaal onbekende maakt je voor mij een heldin.
Welke verborgen parel of welk ander geluid wil je nog meer onder de aandacht brengen? (kan van alles zijn: een persoon, een boek, een film, etc).
De verborgen parels in onze samenleving en waar ik persoonlijk erg blij van wordt, zijn de mensen die zich inzetten voor de ander. Op welk manier dan ook en hoe klein dit ook lijkt. De vrijwilligers, de sleutelpersonen en de hulpverleners. Vooral nu in deze omstandigheden zie je hoe belangrijk deze personen zijn in bijvoorbeeld verpleeghuizen, in ziekenhuis, in de wijken en op straat.
Wat is je belangrijkste les of advies aan (jonge) vrouwen van nu?
De les en het advies die ik zou geven is blijf vooral je zelf, laat je niks aanpraten en maak je eigen keuzes. Ondanks tegenslagen of onzekerheden die je tegen kan komen, blijf doorzetten en je dromen volgen.