Dolle Kavita portet: Santoecha Rangai
Kan je jezelf kort omschrijven?
Ik ben Santoecha Rangai, een geboren en getogen Rotterdamse. Tegenwoordig woon ik in Antwerpen. Tijdens mijn tweede studie bleek ik borstkanker te hebben. Op dat moment was ik nog maar 26 jaar oud. Niet wetende hoe ik met de diagnose moest omgaan, besloot ik gewoon door te gaan met mijn leven op dat moment. Dat betekende dat ik gewoon doorging met studeren, afsprak met vriendinnen en uitging. Tussen neus en lippen door onderging ik de behandelingen tegen kanker. Of dit de juiste manier is geweest om ermee om te gaan, dat betwijfel ik. Maar ik ben er nog steeds, dat is het enige wat voor mij telt.
Wat drijft jou in het dagelijks leven?
Het is een abstract begrip, maar mij drijft onzichtbaarheid. Hiermee bedoel ik dat je stem niet wordt gehoord of dat je verhaal er niet toe doet. Ik maakte voor het eerst kennis met onzichtbaarheid toen ik opgroeide. Omdat ik uit een witte omgeving kom, was er niemand in mijn omgeving of op tv die op mij leek. Dit heeft mij in zekere zin gevormd. Ik denk dat ik daarom onbewust ook voor de studie journalistiek heb gekozen; zo kon ik ook de verhalen van anderen aan bod laten komen. Toen ik ziek bleek te zijn viel het mij pas voor het eerst op, dat zieke personen van kleur eigenlijk nergens te zien zijn: niet in voorlichtingscampagnes noch in de media. Alsof deze groep niet bestaat, of alsof zij niet ziek kunnen worden. Naar mijn mening schetst dit een niet inclusief beeld. Andersom hoor je mensen van kleur ook niet vaak over ziektes praten omdat dat nog veelal taboe is. Hierdoor nemen zij bijvoorbeeld minder vaak preventieve maatregelen. Als je eenmaal ziek bent, voel je je eenzamer omdat je dit alles ondergaat zonder dat je een voorbeeld hebt van iemand die hetzelfde is ondergaan als jij.
Welke verandering wil je zien in de wereld?
Mijn ideale wereld zou inclusief zijn. Een plek waar ieders verhaal evenveel waard is en je gehoord zult worden. Je zou dus niet enkel een podium moeten krijgen omdat je een celebrity bent of omdat je het hardst staat te roepen.
Als iemand tegen jou zegt: feminisme en emancipatie zijn achterhaald, want tegenwoordig heeft iedereen gelijke rechten, wat zeg je dan tegen die persoon?
Dan zou ik diegene willen vragen op welke planeet die leeft, want dan zou ik er direct naar toe verhuizen. Iedereen heeft gelijke rechten, maar niet iedereen krijgt een gelijke behandeling. Naar mijn mening moet er op het gebied van feminisme en emancipatie nog veel verbeteren. Het is zelfs triest dat vrouwen anno nu nog vaak worden afgerekend op hun uiterlijk terwijl dat bij mannen amper een rol speelt. Of dat we geneigd zijn om een vrouw de schuld te geven bij een aanranding of verkrachting. Ik moet de vrouw nog tegen komen die zogezegd ‘erom vroeg’.
Wat is het meest heftige wat je zelf hebt meegemaakt, of wat je iemand anders hebt zien gebeuren als het gaat om aantasting van zelfbeschikking, veilig thuis, keuzevrijheid, mensenrechten, vrouwenrechten, etc?
Ik denk op het moment dat ik mijn diagnose en behandelplan hoorde. Vanaf dat moment had ik symbolisch mijn lichaam afgegeven aan het ziekenhuis en konden zij erover beslissen. Gelukkig ben ik verbaal sterk en stond ik mits dit nodig was, op mijn strepen. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik een aantal keer door het oog van de naald ben gekropen. Zo bleef ik bijvoorbeeld aandringen op een hartfilm tijdens mijn 5de chemokuur omdat ik veel last had. De dokters schreven dit toe aan stress en aanstelleritis. Het zou blijken dat ik ontstoken hartzakjes had en de 6de chemokuur werd geannuleerd. Mocht ik niet sterk genoeg in mijn schoenen hebben gestaan, dan zou ik de 6de chemokuur toegediend hebben gekregen en had mijn hart het waarschijnlijk begeven. Zo ook toen mijn bloeddruk gevaarlijk was gedaald door een interne bloeding en de dokters niet wilden ingrijpen omdat ze niet wisten wat er aan de hand was.
Ik denk dat we vaak vergeten dat wij onze lichamen beter aanvoelen dan de dokters die ons behandelen. Mocht je iets niet vertrouwen trek dan aan de bel. Geven de specialisten er geen gehoor aan, blijf dan aandringen tot je klachten serieus worden genomen.
Welke ‘Dolle Kavita’ van voorgaande generaties wil jij hier graag onder de aandacht brengen, omdat haar kracht, struggles, prestaties meer spotlights verdienen door de betekenis ervan voor vrouwen en meiden van nu? Heb je een foto of afbeelding van deze persoon?’
Ik denk dat het rond 2005 was toen ik Waris Dirie zag tijdens een uitzending van Oprah Winfrey. Haar verhaal maakte nogal indruk op me. In 2007 bleek mijn beste vriend haar eerste boek te hebben. Hij wilde het wegdoen. Gelukkig mocht ik het boek van hem hebben. Het boek en ook haar andere boeken werden toen een beetje mijn houvast op moeilijke momenten in mijn leven. Haar levensverhaal greep me namelijk bij de lurven. Als nomadendochter vluchtte ze op 13-jarige leeftijd uit de woestijn. Ze zou anders uitgehuwelijkt worden aan een man van 61. Ze wist naar familie in de hoofdstad te vluchten. Toen haar oom voor 4 jaar naar Londen verhuisde, wist ze hem te overtuigen om 
Haar verhaal heeft mij zetje gegeven om mijn eigen verhaal te vertellen. Toen zij 5 jaar was werd ze besneden. In 1997 vertelde ze hierover tijdens een interview in de Marie Claire. De toenmalige secretaris-generaal van de VN Kofie Anan, benoemde haar tot een VN-ambassadeur. Tijdens deze loopbaan zette zij zich in tegen vrouwenbesnijdenis. Hieruit leerde ik dat je je eigen ervaringen, kan inzetten om anderen te helpen.
Ik heb voor deze afbeelding gekozen omdat het de omslag is van het eerste boek dat ik van haar kreeg.
Welke verborgen parel of welk ander geluid wil je nog meer onder de aandacht brengen? (kan van alles zijn: een persoon, een boek, een film, etc).
De muzieksoort soca. Als klein kind was ik er al gek op. Één van mijn eerste herinneringen is dat ik stiekem de radio harder zette als ‘Zouk La Se Sel Medikaman Nou Ni’ van Kassav’ of ‘Lambada’ van Kaoma, op de radio waren. Dit waren liedjes uit gelijkaardige genres, maar ik was pas echt verkocht toen ik voor het eerst soca hoorde. Ik luister nog dagelijks naar hits uit het Caribisch gebied, zelfs voor het slapengaan. Omdat ik anders dan niet kan slapen. Het geeft me een vertrouwd gevoel, alsof alles uiteindelijk goed zal komen. Het is de reden waarom ik zo positief in het leven sta en altijd blij ben.
Wat is je belangrijkste les of advies aan (jonge) vrouwen van nu?
Dat je je leven moet leiden zoals jij dat wilt. Mijn ergste nachtmerrie is dat ik later terugkijk op mijn leven en besef dat ik niet mijn ‘ware ik’ heb kunnen zijn. Dat ik mezelf in heb gehouden om anderen tevreden te stellen en tevreden te houden.