Interview door Ingrid Glorie op Voertaal:
Fixdit is een collectief van Nederlandse en Vlaamse schrijfsters dat genderongelijkheid in de letteren aan de kaak wil stellen en de canon wil uitbreiden met het werk van belangrijke vrouwelijke auteurs. Prominente leden van Fixdit zijn onder meer schrijfsters Sanneke van Hassel, Jannah Loontjens, Christine Otten, Manon Uphoff en Annelies Verbeke, academica Yra van Dijk en recensent Fleur Speet.
In dit interview vertellen twee Fixdit-vrouwen, de Nederlandse schrijfster, theatermaakster en columniste Shantie Singh en de Vlaamse auteur, journalist, librettist en scenarist Gaea Schoeters, over het streven en de activiteiten van Fixdit. Vertrekpunt voor het gesprek is een LitNet Akademies-artikel van Marian Human-Nel en H.P. van Coller over de receptie van het literaire werk van de Afrikaanse schrijfster Eleanor Baker.
Het geval-Eleanor Baker
Hoewel ze dertig jaar als schrijfster actief was, wilde het met de literaire erkenning van Eleanor Baker (1944-2002) tijdens haar leven nooit echt lukken. In hun artikel “Literêre prestige: Die geval Eleanor Baker” inventariseren Human-Nel en Van Coller de argumenten waarom de Afrikaanse critici van haar tijd haar werk niet zagen zitten.
Argumenten die genoemd worden, zijn bijvoorbeeld dat Baker in haar romans koos voor vrouwelijke thema’s, een als “vrouwelijk” beschouwde elliptische structuur en een stijl die op het moment van verschijnen al verouderd was óf juist zijn tijd vooruit. Zo zou Baker in de jaren zeventig, toen in de Afrikaanse literatuur het realisme de toon aangaf, nog steeds in de trant van het existentialisme en surrealisme van de jaren zestig schrijven; haar latere romans zouden juist als voorlopers van het postmodernisme worden getypeerd.
Wat ook niet hielp, was dat Baker actief was als schrijfster van literaire romans én als schrijfster van lichtere leesstof. Het gevolg was dat haar literaire pogingen niet altijd serieus genomen werden.
Bakers werk werd soms aangeprezen door haar over één kam te scheren met de belangrijkste vrouwelijke romanschrijver van haar tijd: Elsa Joubert. Daarmee werd voorbijgegaan aan het feit dat Joubert en Baker een totaal andere thematiek en werkelijkheidsvisie hadden.
In algemene termen constateren Human-Nel en Van Coller dat Baker niet gecanoniseerd werd omdat haar thematiek en poëticale ideeën niet strookten met dié van de hoofdzakelijk mannelijke critici die in haar tijd als “poortwachters” optraden. Pas ná Bakers overlijden in 2006 is er een inhaalslag gemaakt en werd er een overzichtshoofdstuk aan haar gewijd in het toonaangevende literatuurgeschiedenishandboek Perspektief & Profiel.