Interview door Platform Jiya

Vroeger vond ik boeken en verhalen zo bijzonder dat ik me niet kon voorstellen dat mensen dat hadden gecreëerd. Boeken waren toen een gegeven, net als de natuur. Vooral verhalen over buitenstaanders intrigeerden mij. De underdog waar een hoekje van af is. Of mensen die door een bepaalde wending in hun leven buiten de groep worden geplaatst. Ook in het echte leven heb ik een zwak voor mensen die worden genegeerd.

Waar anderen doorheen kijken. Misschien omdat ik dat heb gezien bij de mensen van wie ik houd. Misschien omdat ik het zelf ook wel eens heb gevoeld.

Schone Schrijfster Shantie Singh

Met de jaren raakte ik steeds meer onder de indruk van de kracht van taal: het ultieme middel om op zoek te gaan naar de waarheid (vaak betekent dit ontdekken dat die niet bestaat maar in ieders ogen anders is), schoonheid (en dan ook juist de schone kant beschrijven van wat velen beschouwen als lelijk) en betekenis. Door taal kan je mensen anders naar dingen laten kijken, maar ook geluiden laten horen die normaal verdwijnen in het tumult van alle dag.

Bewijsdrang
Toch heeft het jaren geduurd voordat ik echt begon te schrijven voor mezelf. Bewijsdrang versperde de weg. Ik vond het belangrijk om te presteren, op school en de universiteit, op werk, sport en ga zo maar door. Ik wilde vooral mijn ouders trots maken. Dat heeft me zeker tot resultaat gebracht. Maar het betekende ook dat ik lang niet heb geluisterd naar mijn eigen stem. Wat wilde ik zelf eigenlijk?

Mijn studie bestuurskunde aan de Eramus Universiteit heb ik jarenlang gecombineerd met dans. Ik hield van deze creatieve uiting en de betovering van het podium. Dansen alleen bleek echter niet genoeg. Het juiste gereedschap om uiting te geven aan het verhaal van de underdog, bleken taal, het verhaal en de verbeelding. Door verhalen kan je mensen door de ogen van een ander laten kijken.

Van opiniestuk naar roman
Ik wist meteen dat ik romans wilde schrijven. Maar ik begon kleiner. Sinds 2008 met ingezonden opiniestukken en korte verhalen voor de krant en tijdschriften. In 2010 verscheen mijn eerste korte verhaal in een literair tijdschrift. Toch was het een hele stap om dit met anderen te delen. Als anderen vroegen naar mijn werk, zei ik: ‘Ik ben bestuurskundige, en ik schrijf ook wel eens wat.’

Een quote die me blijft inspireren, is die van de kunstschilder Camille Pissarro: ‘Blessed are they who see beautiful things in humble places where other people see nothing’. Het grootse zien in het kleine, het kleine in het grootse. Zoals gezegd, ik word getriggerd door verhalen over de underdog die ondanks alle struggles grote dromen durft te hebben. Dit werd een belangrijk thema in mijn eerste roman.

Mijn eerste roman Vervoering is een familiekroniek over vier generaties, verspreid over drie continenten. India, Suriname, Nederland. Ik vond de grote contrasten in deze turbulente geschiedenisbeweging op meerdere continenten fascinerend. En binnen die grote beweging, vond ik juist het kleine verhaal interessant. Wat betekenen die grote golven nu voor de keuzes van het individu? Ik wilde een verhaal schrijven over overleven, vooruit komen, doorzetten against all odds. Met mijn natuurlijke bewijsdrang was het spannend om te schrijven. Ik wist van te voren helemaal niet of het wel zou lukken.

Ruim drie jaar geleden liep ik met een pakket naar het postkantoor. Onder mijn arm droeg ik de eerste hoofdstukken van dit boek waar ik al vele gedachten, uren, pennen en papier aan had besteed. Het pakket belandde bij De Geus. De literaire uitgever waarvan ik de schrijvers al sinds mijn middelbare schooltijd bewonderde. Ik vergat het bijna, tot ik werd uitgenodigd voor een gesprek. Ze hadden interesse en wilden meer lezen. Dus schreef ik verder, in de avond, in de weekenden. Begin 2014 rondde ik het hele manuscript af. En daarna kreeg ik HET telefoontje, met het bericht dat ze het graag willen uitgeven. Vanaf toen liet ik mezelf toe openlijk met anderen te spreken over die geheime droom die ik al zo lang koesterde: schrijver worden.

Durf te vallen en saai te zijn
Wat ik hiervan heb geleerd? Durf te doen, maar durf vooral ook te vallen. Het is niet nodig om jezelf altijd te willen bewijzen. Je bent het sterkst als je niet bang bent om te vallen, omdat je weet dat je genoeg moed hebt om daarna op te staan en het weer te proberen.

In een artikel schreef ik over mensen die vaak zijn gevallen voordat ze beroemd werden. Denk aan schrijfster J.K. Rowling of president Lincoln. Hun struggles tonen dat mislukking ook een zegen kan zijn. Ergens op de bodem van mislukking doet het er niet meer toe wat anderen van je vinden. Juist omdat je niet meer geeft om de mening van je omgeving, het strelen van je ego en alle andere zaken die in de weg zitten, kan je je concentreren op dat wat echt belangrijk voor je is.

Een andere les met een knipoog: durf saai te zijn. Doorzetten, gedreven zijn en discipline verweven met je dagelijkse routine, zorgen ervoor dat je uiteindelijk je passievolle plannen waarmaakt.

In de toekomst ga ik door met vallen en weer opstaan, en ben van plan daar steeds beter in te worden. En ik ga door met schrijven. Schrijven is voor mij de manier om het meest uit het leven te halen. Schrijven is voor mij vervoerd worden. Naar de wereld van de verbeelding, waarin alles opgebouwd en gesloopt kan worden met de snelheid van de gedachte. Daar wil ik nog lang niet mee stoppen.

Dit interview is geplaatst op de website van Stichting Jiya